Το ερυσίπελας αποτελεί μία επιφανειακή λοίμωξη του δέρματος με σημαντική λεμφαγγειακή προσβολή.
Επιδημιολογικά στοιχεία
Το Ερυσίπελας εμφανίζεται συχνότερα στα βρέφη, στα νέα παιδιά και τους ηλικιωμένους. Παλαιότερα το πρόσωπο προσβαλλόταν συχνότερα, ενώ πιο πρόσφατα 70-80% των περιστατικών αφορούν τα κάτω άκρα, με μόνο 20% των περιπτώσεων να αφορούν το πρόσωπο.
Αίτια
Η μετάδοση του μολυσματικού παράγοντα συνήθως συμβαίνει από άλλο πρόσωπο με τα ακόλουθα:
* Σάλιο.
* Αναπνοή.
* Βήχα.
* Αίμα.
* Μεταγγίσεις αίματος.
* Σεξουαλική επαφή.
* Από τη μητέρα στο παιδί, (δια μέσου του ομφάλιου λώρου).
Τα συνήθη αίτια είναι:
* Οι στρεπτόκοκκοι ομάδος Α, ακολουθούμενη από στρεπτόκοκκους ομάδας G.
* Τα βακτήρια, που βρίσκουν δίοδο στο δέρμα μέσω διάφορων ελκών, κάποιου τοπικού τραύματος, εγκαύματος, ψωριασικής ή εκζεματικής βλάβης ή βαριάς μυκητιάσεως.
Επίσης μπορεί να συμβεί σε φλεβική στάση, κατάχρηση οινοπνεύματος, σακχαρώδη διαβήτη και σε περιοχές όπου προϋπάρχει λεμφική απόφραξη ή οίδημα.
Συμπτώματα
* Έντονο επώδυνο οίδημα προσώπου ή κάτω άκρων συνήθως μέσα στις πρώτες ημέρες μετά από κάποιον τραυματισμό,
* Ρίγη,
* Πυρετός (ενίοτε υψηλός),
* Ναυτία,
* Κακουχία,
* Φυσαλίδες,
* Πομφόλυγες (με πύον).
Διάγνωση
Συνήθως η κλινική εικόνα της λοίμωξης είναι χαρακτηριστική και αρκεί στο γιατρό ώστε να διαγνώσει την πάθηση. Σε περιπτώσεις που υπάρχει αμφιβολία, εξετάσεις αίματος μπορεί να χρειαστούν για να βγει η διάγνωση.
Ποιες είναι οι επιπλοκές
Ερυσίπελας χωρίς επιπλοκές περιορίζεται στο χόριο και στα λεμφαγγεία. Αν όμως δεν λάβουμε την κατάλληλη θεραπεία οι επιπλοκές που μπορεί να εμφανισθούν είναι:
* Σοβαρή λεμφαδενοπάθεια.
* Λευκοκυττάρωση.
* Μερικές φορές η λοίμωξη μπορεί να επεκταθεί βαθύτερα στο χόριο και να δημιουργηθεί.
* Κυτταρίτιδα.
* Υποδόριο απόστημα.
* Νεκρωτική φασιίτιδα.
* Εγκεφαλική προσβολή επί εντόπισης περί τους οφθαλμούς.
Θεραπεία
Σε μερικές περιπτώσεις συμβαίνει βαθειά λοίμωξη, δυνητικά θανατηφόρος. Υποτροπιάζουσες λοιμώξεις συμβαίνουν σε 18-30% και μπορεί να προκαλέσουν πάχυνση δέρματος και απόφραξη λεμφαγγείων.
Πρώιμες και ήπιες περιπτώσεις αντιμετωπίζονται με αντιβιοτικά όπως:
* Η πενικιλίνη.
* Πρώτης γενιάς κεφαλοσπορίνη.
* Ερυθρομυκίνη.
Πιο σοβαρές λοιμώξεις χρειάζονται ενδοφλέβια αγωγή. Το υποτροπιάζον ερυσίπελας δυνατόν να χρειάζεται μακροχρόνια προφυλακτική αγωγή με χαμηλή δόση πενικιλίνης ή ερυθρομυκίνης, και πιθανή εισαγωγή στο Νοσοκομείο. Ανάρροπη θέση του ποδιού. Βοηθάει στην αποσυμφόρηση του οιδήματος του ποδιού και συνεπώς καταπραΰνει και τον πόνο. Συνιστάται μέχρι την πλήρη αποδρομή της λοίμωξης. Θα πρέπει ασφαλώς να γίνεται με τέτοια τρόπο, ώστε όλο το πόδι να διατηρείται σε θέση υψηλότερη από τη λεκάνη, χωρίς να συμπιέζεται η γάμπα.
Πρόγνωση
Δυνητικά μπορεί να προσβληθεί οποιοσδήποτε, ωστόσο περισσότερο ευπαθείς θεωρούνται:
* Πάσχοντες από το “πόδι του αθλητή”.
* Πάσχοντες από πρήξιμο ποικίλης αιτιολογίας των ποδιών.
* Υπέρβαροι και παχύσαρκοι.
* Άτομα που έχουν προσβληθεί και κατά το παρελθόν από τη λοίμωξη.
* Άτομα με αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα, όπως άτομα που λαμβάνουν κορτικοειδή ή χημειοθεραπεία.
* Πάσχοντες από όχι καλά ρυθμιζόμενο σακχαρώδη διαβήτη.
Δεν πρέπει να ξεχνάτε:
* τη θεραπεία του αθλητικού ποδιού.
* τη λήψη αναλγητικών επί πόνου ή πυρετού.
* την τοπική επάλειψη με ενυδατικές αλοιφές.
Θα πρέπει να οδηγηθείτε στον δερματολόγο αμέσως μόλις αντιληφθείτε ότι:
* υπάρχει πόνος ή κακουχία που δε συμβαδίζει με τη βαρύτητα της τοπικής νόσου.
* ταχεία επιδείνωση των συμπτωμάτων.
* το δέρμα λαμβάνει όψη μωβ ή μαύρη.