Αιματέμεση

Οι βλάβες που είναι πιθανότερο να οδηγήσουν σε αιματέμεση είναι: τα έλκη του στομάχου και του δωδεκαδακτύλου, οι κιρσοί του οισοφάγου, η οισοφαγίτιδα, η γαστρίτιδα ή η δωδεκαδακτυλίτιδα, οι ρήξεις τύπου Mallory-Weiss στον οισοφάγο, οι αρτηριοφλεβώδεις δυσπλασίες, ή σπάνια, τα συρίγγια μεταξύ αορτής και της ανώτερης γαστρεντερικής οδού. Τυπικά, η αιματέμεση υποδηλώνει ότι η υπεύθυνη βλάβη εντοπίζεται στην ανώτερη γαστρεντερική οδό (πάνω από το σύνδεσμο του Treitz). Το αίμα μπορεί να είναι με τη μορφή θρόμβων, υγρό ή αναμεμιγμένο με την τροφή. Τα κόπρανα μετά την αιματέμεση μπορεί να είναι μαύρα και να μοιάζουν με πίσσα (μέλαινα). Αν η απώλεια αίματος είναι αρκετά σοβαρή, μπορεί να εμφανιστεί καταπληξία και κατάρριψη. Ο ασθενής πρέπει να αναζωογονηθεί με ενδοφλέβια χορήγηση υγρών. Μεταγγίσεις χορηγούνται, όταν η απώλεια αίματος είναι μαζική, παρατεταμένη ή επικίνδυνη για τη ζωή. Η ενδοσκόπηση της ανώτερης γαστρεντερικής οδού μπορεί να αποκαλύψει μια βλάβη που επιδέχεται πήξη, σκλήρυνση, απολίνωση ή χειρουργική εκτομή. Μπορούν να δοθούν ανταγωνιστές των Η2 υποδοχέων (π.χ., φαμοτιδίνη) ή αναστολείς της αντλίας πρωτονίων (π.χ., ομεπραζόλη), όταν η αιμορραγία οφείλεται σε πεπτική νόσο.