Ουρική αρθρίτιδα (ποδάγρα)

Ουρική αρθρίτιδα (ποδάγρα)

Γενική Περιγραφή
H Ουρική Αρθρίτιδα αποτελεί μια από τις κλινικές εκδηλώσεις της ουρικής νόσου. Η ουρική νόσος οφείλεται σε υπέρμετρη παραγωγή ή σε περιορισμό της απέκκρισης  του ουρικού οξέoς ή και σε συνδυασμό και των δυο. Η υπερουριχαιμία χαρακτηρίζεται από οξεία φλεγμονώδη αρθρίτιδα, σχηματισμό λίθων ουρικού οξέoς στους νεφρούς και εναπόθεση κρυστάλλων ουρικού μονονατρίου. Η ουρική νόσος είναι συχνότερη στον αντρικό πληθυσμό (0,7%) από ότι στο γυναικείο (0,1%). Η επίπτωση της σχετίζεται με τη συγκέντρωση του ουρικού οξέoς στο αίμα και κυμαίνεται από 0,1% σε συγκεντρώσεις  <7mg/dl  ως και 5% σε συγκεντρώσεις  >9mg/dl.

Σε ότι αφορά την αρθρίτιδα διακρίνεται σε δυο μορφές:

* Οξεία ουρική αρθρίτιδα

* Χρόνια ουρική αρθρίτιδα

Αίτια
Ανεξάρτητα από την αιτία της υπερουριχαιμίας η αύξηση του ουρικού οξέος δε θα αποτελούσε πρόβλημα  εφόσον το ουρικό οξύ ήταν ευδιάλυτο. Η διαλυτότητα του ουρικού μονονατρίου είναι χαμηλή σε χαμηλό Ph, χαμηλή θερμοκρασία και στις περιφερικές αρθρώσεις. Οι κρύσταλλοι αυτοί καθαυτοί δεν είναι ερεθιστικοί και μπορεί να ανευρεθούν χωρίς την εμφάνιση συμπτωματολογίας. Ωστόσο σε ότι αφορά την αρθρίτιδα, η φαγοκυττάρωση των κρυστάλλων από πολυμορφοπύρηνα λευκοκύτταρα προκαλεί απελευθέρωση κυτταροκινών και άλλων ουσιών που καταλήγουν σε φλεγμονώδη αντίδραση και τελικά καταστροφή της άρθρωσης.

Επιπτώσεις
Η κλινική εικόνα της ουρικής αρθρίτιδας είτε οξείας είτε χρόνιας σπάνια εμφανίζεται πριν την ηλικία των 40 ετών. Οξεία ουρική αρθρίτιδα: συνήθως οι κρίσεις είναι μονοαρθρικές και τουλάχιστον οι μισές από αυτές εντοπίζονται στην πρώτη μεταταρσοφαλαγγική.

Χαρακτηριστικά γνωρίσματα της αρθρίτιδας είναι:

*  H βραχεία διάρκεια
* Οι συχνές υποτροπές
* Ενίοτε υπάρχουν πυρετός και φρίκια
* Υπάρχει συχνά απολέπιση του δέρματος της άρθρωσης

Κατά σειρά προσβάλλονται:

* Ποδοκνημική
* Πτέρνα
* Γόνατο
* Καρπός
* Δάκτυλα
* Αγκώνας

Η διάρκεια της κρίσης χωρίς θεραπεία ποικίλει. Η άρθρωση είναι επώδυνη, ερυθρή και διογκωμένη. Προδιαθεσικοί παράγοντες θεωρούνται τα εξής:

* Έντονη φυσική άσκηση

* Πρόσφατες χειρουργικές επεμβάσεις

* Φαρμακευτικές ουσίες όπως διουρητικά, χημειοθεραπευτικά, σαλικυλικά σε μικρές δόσεις κ.α.

* Κατάχρηση αιθυλικής αλκοόλης

* Λοιμώξεις

* Απότομη απώλεια σωματικού βάρους

* Τροφές πλούσιες σε πουρίνες όπως κυνήγια, εντόσθια, οστρακοειδή

* Τραυματισμός της άρθρωσης

Χρόνια τοφώδης ουρική αρθρίτιδα: σε ποσοστό 20% περίπου σχηματίζονται τόφοι οι οποίοι εμφανίζονται 10-15 χρόνια μετά την πρώτη κρίση ουρικής αρθρίτιδας. Συνήθεις θέσεις είναι οι χόνδροι, οι τένοντες, οι ορογόνοι θύλακες και οι αρθρικοί υμένες. Το πτερύγιο του ωτός, και τα σημεία πίεσης όπως ο Αχίλλειος τένοντας και ο ωλεκρανικός θύλακος είναι τα σημεία στα οποία αναπτύσσονται στις περισσότερες των περιπτώσεων οι τόφοι.

Διάγνωση
Η πιθανή διάγνωση της ουρικής αρθρίτιδας θα τεθεί από την κλινική εικόνα και από το ιστορικό της υπερουριχαιμίας. Σε αμφίβολες περιπτώσεις η παρουσία αρνητικά διπλοθλαστικών βελονοειδών κρυστάλλων ουρικού οξέος μέσα στα λευκοκύτταρα του αρθρικού υγρού με τη βοήθεια του πολωμένου φωτός θα επιβεβαιώσει τη νόσο.

Θεραπεία
Η οξεία ουρική αρθρίτιδα ανταποκρίνεται στη χορήγηση μη στεροειδών αντιφλεγμονοδών φαρμάκων. Η κολχικίνη είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική ωστόσο οι γαστρεντερικές διαταραχές στις θεραπευτικές δόσεις είναι τόσο συχνές και για το λόγο αυτό έχει πάψει να θεωρείται φάρμακο πρώτης γραμμής. Η αλλοπουρινόλη αποτελεί θεραπεία εκλογής για την υποτροπιάζουσα νεφρολιθίαση, αλλά σε γενικές γραμμές χρησιμοποιείται και για την αντιμετώπιση της υπερουριχαιμίας και της ουρικής αρθρίτιδας. Ουσίες όπως η προβενεσίδη και η σουλφινπυραζόνη χρησιμοποιούνται εναλλακτικά.

Leave a Comment