Είναι μια από τις επικίνδυνες αρρώστιες που προσβάλλει κυρίως τα πρόβατα, αλλά και τον άνθρωπο κι είναι γνωστή στα χωριά μας με το όνομα κλαπάτσα. Προκαλείται από ένα γένος σκουληκιών (τους τριμματώδεις, που λέγονται και δίστομα) που μαζεύονται κυρίως στους χολαγωγούς του συκωτιού και στη χοληδόχο κύστη. Τα σκουλήκια αυτά έχουν εντελώς ειδικό τρόπο που αναπτύσσονται. Το αβγό, για να αναπτυχθεί, χρειάζεται ενδιάμεσο ξενιστή, όπως λέμε. Τέτοιοι ξενιστές είναι τα σαλιγκάρια και κυρίως εκείνα που ζουν κοντά στις λίμνες και ποτάμια. Αφού από το αβγό βγει η προνύμφη και φτάσει στο τελευταίο στάδιο, βγαίνει από το σαλιγκάρι μαζί με τα περιττώματα που κολλάνε πάνω στα χόρτα, τα οποία εφόσον τα φάει το ζώο, θα μολυνθεί.
Τρώγοντας το ζώο τις προνύμφες ακολουθείται μια άλλη πορεία. Αυτές, αφού περάσουν τα τοιχώματα του στομαχιού, φτάνουν στο συκώτι και στη χολή. Εκεί, αφού περάσουν μερικά στάδια και μεγαλώσουν, γεννούν αβγά που διαμέσου του πεπτικού συστήματος και των περιττωμάτων του ζώου, πέφτουν και πάλι στα χόρτα και ο νέος κύκλος εξέλιξης είναι έτοιμος να ξαναρχίσει. Η μόνη προστασία, τόσο των ζώων όσο και του ανθρώπου, είναι η εξόντωση των ενδιάμεσων ξενιστών. Τα ζώα κινδυνεύουν από τη μόλυνση όλο το χρόνο αλλά η περίοδος έξαρσης είναι από τέλη Ιουνίου έως το χειμώνα. Η νόσος στην οξεία της μορφή προκαλεί τον ξαφνικό θάνατο των ζώων, ενώ στην πιο ήπια μορφή της προκαλεί υψηλή θερμοκρασία, αναιμία και ελάττωση της όρεξης. Τα ζώα σταδιακά χάνουν βάρος και το τρίχωμα τους γίνεται εύθραυστο. Συχνά παρατηρούνται κρίσεις διάρροιας συνοδευόμενες από δυσκοιλιότητα.