Μιλώντας για κακοήθεις όγκους του δέρματος μιλάμε βεβαίως για καρκίνο του δέρματος με όλα τα επακόλουθα. Τα καρκινικά κύτταρα μπορούν να εισβάλλουν και να καταστρέψουν κοντινούς υγιείς ιστούς και όργανα, να δώσουν μεταστάσεις σ’ άλλα τμήματα του σώματος και να σχηματίσουν επίσης νέους όγκους. Κάθε χρόνο, πάνω από 600.000 άνθρωποι στις ΗΠΑ μαθαίνουν ότι έχουν καρκίνο του δέρματος. Υπολογίζεται ότι 4 στους 5 ανθρώπους με ανοιχτό χρώμα δέρματος που ζουν σε περιοχές με υψηλή ηλιοφάνεια θα αναπτύξουν τουλάχιστον έναν δερματικό καρκίνο κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Ο δερματικός καρκίνος μπορεί να εμφανιστεί σε οποιαδήποτε ηλικία, με υψηλότερη συχνότητα την 20ετία μεταξύ των 40 και 60 ετών. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αύξηση κρουσμάτων δερματικού καρκίνου σε νεώτερα άτομα, συμπεριλαμβανομένων των εφήβων.
Τα ύποπτα σημάδια και συμπτώματα των δερματικών καρκίνων, είναι:
* Κάθε ανώμαλη κατάσταση του δέρματος που δεν επουλώνεται σε διάστημα τεσσάρων εβδομάδων.
* Κάθε πληγή, έλκος, ή κρούστα στο δέρμα, ή λευκή κηλίδα στα χείλη που δεν επουλώνεται.
* Κάθε σπίλος (ελιά) που φαίνεται να μεγαλώνει γρήγορα.
* Κάθε σπίλος που αλλάζει σχήμα ή χρώμα.
* Κάθε σπίλος που αιμορραγεί ή προκαλεί κνησμό.
Υπάρχουν τρεις κύριες κατηγορίες δερματικών καρκίνων:
* Βασικοκυτταρικό καρκίνωμα (BCC)
* Ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα (SCC)
* Κακοηθές μελάνωμα
Το βασικοκυτταρικό καρκίνωμα (BCC), ευθύνεται για περισσότερο από 80% των καρκίνων του δέρματος που δεν είναι μελάνωμα. Είναι ένας αργά αναπτυσσόμενος καρκίνος, που κάνει ασπάνια μεταστάσεις σ’ άλλα τμήματα του σώματος. Διακρίνεται για το χαμηλό βαθμό κακοήθειας, εμφανίζεται πολύ συχνά, κυρίως στο πρόσωπο και παρουσιάζεται συνήθως σαν εξέλκωση (πληγή) που δεν κλείνει. Αν αφαιρεθεί σωστά, δηλαδή σε υγιή όρια, θεραπεύεται οριστικά.
Το ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα (SCC), αποτελεί το 20 % των καρκίνων του δέρματος που δεν είναι μελάνωμα. Διαφέρει από το βασικοκυτταρικό απο το οτι δίνει συχνά μεταστάσεις. Διακρίνεται για το μέτριο βαθμό κακοήθειας, και εάν διαγνωστεί σε αρχικό στάδιο θεραπεύεται οριστικά με χειρουργική εκτομή. Τις περισσότερες φορές όμως χρειάζεται συμπληρωματική θεραπεία.